در این میان گروه اندکی باقی مانده اند که یادقیامت ، چشم هایشان را بر همه چیز
فرو بسته و ترس رستاخیز ، اشک هایشان را جاری ساخته است .
برخی از آنها از جامعه رانده شده و تنها زندگی می کنند
و برخی دیگر ترسان و سرکوب شده و سکوت اختیار کرده اند .
بعضی مخلصانه همچنان مردم را به سوی خدا دعوت می کنند ،
و بعضی دیگر گریان و دردناکند که تقیه و خویشتن داری آنها را از چشم مردم
انداخته است ...
و ناتوانی وجودشان را فرا گرفته گویا در دریای نمک فرو رفته اند.
دهن هایشان بسته و قلب هایشان مجروح است .
آنقدر نصیحت کردند که خسته شدند ...
از بس سرکوب شدند ،ناتوانند ...
و آنقدر که کشته داده اند ،انگشت شمارند .

*نهج البلاغه/خطبه32